พระวัดพลับ หรือ วัดราชสิทธาราม สร้างขึ้นโดย สมเด็จพระสังฆราชสุก (ไก่เถื่อน) เจ้าตำรับสร้าง พระเนื้อผง ดังนั้นพระกรุวัดพลับ จึงมีมวลสารคล้ายกันกับ พระสมเด็จวัดระฆัง เป็นอย่างมาก พระส่วนหนึ่งได้ถูกแจกจ่ายสมัยที่ท่านยังทรงมีชีวิตอยู่และอีกส่วนถูกบบรรจุไว้ในกรุกับพระวัดพลับพิมพ์อื่นและสมเด็จอรหังอีกจำนวนหนึ่ง
สมัยที่สมเด็จโตท่านมาขึ้นกรรมฐานกับท่านสังฆราชสุกเมื่อทรงเยาว์วัยนั้นก็ได้รับแจกพระสมเด็จอรหังหนึ่งองค์
ในข้อที่ว่าใครเป็นผู้สร้างพระวัดพลับนี้ก็ค่อนข้างชัดเจนเพราะพระลูกวัดอย่างขรัวตาจันจะไปบรรจุพระในกรุไว้ได้อย่างไร ตามหลักแล้วก็ควรจะต้องเป็นสมภารเจ้าวัดอย่างแน่นอนอยู่แล้วใช่ไหมครับท่านสร้างบรรจุกรุไว้ ก็เพื่อเป็นการสืบทอดพระพุทธศาสนา ซึ่งเป็นที่ปฎิบัติสืบต่อกันมาเป็นเวลาช้านาน
สมเด็จพระสังฆราช (สุก) มีพระนามเรียกขานกันทั่วไปว่า สมเด็พระสังฆราชสุกไก่เถื่อน โดยที่พระองค์ทรงคุณวิเศษทางด้าน วิปัสสนาธุระ และทรงแผ่พรหมวิหาร (เมตตา) จนทำให้ไก่ป่า ซึ่งเป็นสัตว์ที่ปราดเปรียว ว่องไว ยินยอมเข้ามาอยู่กับพระองค์ ในปี พ.ศ.๒๓๖๒ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ได้ทรงสถาปนาสมเด็จพระญาณสังวร(สุก) เป็นสมเด็จพระสังฆราช โปรดให้สถิต ณ วัด มหาธาตุ นับเป็นสังฆราชองค์ที่ ๔ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์
พระวัดพลับพิมพ์วันทาเสมา เป็นพิมพ์ที่ได้รับความนิยมที่สุดของกรุนี้ ยกย่องว่าเป็นพระหนึ่งในเบญจภาคีเนื้อผง มีชื่ออีกชื่อหนึ่งว่า พิมพ์ยืนถือดอกบัว เป็นพระทรงยาวรีแบบเม็ดขนุน เนื้อหามวลสารสีขาวแบบพระสมเด็จ ฯ มีความหนึกนุ่มและแตกราน และเป็นหนึ่งในพิมพ์ที่หายากสุด ๆ
พระองค์ในรูปนี้ เนื้อหาเฉกเช่นเดียวกับวัดระฆัง พระวัดพลับมีพุทธคุณสูงเป็นที่ยอมรับกันมาช้านานแม้แต่ในสมัยก่อนที่จะไม่ค่อยแน่ใจว่าท่านใดเป็นผู้สร้างไว้ก็ตาม เซียนพระรุ่นเก่าจะให้ความสำคัญกับพระวัดพลับเสมอมาเพราะคนที่คลุกคลีอยู่กับพระทุกเมื่อเชื่อวันย่อมประจักษ์ทราบซึ้งถึงพุทธคุณพระเครื่องเป็นอย่างดีว่าพระองค์ใดดีแท้แน่นอน ในสมัยโบราณเมื่อร้อยกว่าปีทีแล้ว ตามพระอุโบสถจะใช้พระเครื่องติดไว้บนหน้าจั่วและบรรจุไวัปริเวณใกล้เคียงเพื่อป้องกันเพศภัยฟ้าผ่า ฯลฯ
พระวัดพลับ แตกกรุราว พ.ศ.๒๔๖๕ เนื่องจากมีผู้พบเห็นกระรอกเผือกตัวหนึ่งวิ่งอยู่ในบริเวณวัด แล้ววิ่งเข้าไปในโพรงแคบของเจดีย์ข้างอุโบสถ ด้วยความอยากได้กระรอกเผือก ผู้พบจึงได้ใช้ไม่กระทุ้งเข้าไปในโพรง แต่เมื่อชักไม้ออกมาปรากฏว่า มีพระผงสีขาวขนาดเล็กพิมพ์ต่างๆ ไหลทะลักออกมาเพราะผนังเจดีย์ที่โบกไว้แตกออกเป็นช่อง ด้วยแรงกระทุ้งของไม้ พระที่พบได้ถูกลำเลียงออกมาแจกจ่ายและให้เช่ากัน นักนิยมพระเครื่องรุ่นก่อนจึงเรียกว่า “พระกรุกระรอกเผือก” เมื่อสังฆวรานุวงศ์เถระ (ชุ่ม) วัดพลับ ทราบเรื่อง จึงได้ให้พระเณรช่วยกันรวบรวมพระที่เหลือในกรุทั้งหมดขึ้นมาเก็บไว้ในกุฏิ พระวัดพลับ เป็นพระผงเนื้อขาว กล่าวกันว่า เป็นต้นตำหรับพระเนื้อตระกูลสมเด็จ ซึ่งสร้างมาก่อนพระเนื้อผงอื่นใด โดยการสร้างจะสร้างพระขึ้นจากผงวิเศษเป็นหลัก มีน้ำมันตังอิ้วเป็นตัวประสาน ผสมปูนเปลือกหอยเข้าไป ส่วนมวลสารอื่นๆ เช่น เกสรดอกไม้ ขี้ธูป ไคลเสมา ฯลฯ ล้วนเป็นส่วนผสมรอง ท่านสมเด็จพระสังฆราช (สุก) เป็นผู้คิดค้นวิธีสร้างพระผงดังกล่าว และนำมาสร้างพระเป็นองค์แรก คือ พระสมเด็จอรหัง วัดมหาธาตุ สืบต่อมาองค์อาจารย์รุ่นหลังๆ ก็ได้นำการผสมสร้างพระของท่านมาเป็นแบบอย่าง แม้กระทั่ง พระสมเด็จของสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) วัดระฆัง ธนบุรี ก็ได้ศึกษาเอาพระวัดพลับเป็นแบบฉบับการสร้างพระผงของท่านด้วยเช่นกัน