124jk: พระสมด็จวัดระฆัง7ชั้น(อกร่อง หูติ่ง) สมเด็จยุคต้น บล็อกพิมพ์หลวงสิทธิการ ปี2380

พระสมด็จวัดระฆัง7ชั้น(อกร่อง หูติ่ง) สมเด็จยุคต้น บล็อกพิมพ์หลวงสิทธิการ
      
เป็นพระปรางทรมารต้น นั้งขัดสมาธิบนฐาน7ชั้น อกร่องหูติ่ง เกศจรดซุ้ม  อยู่ในซุ้มโค้ง ขอบนอกมล และด้านหลังมีเหลี่ยม
พิมพ์ลึก พระพักต์เลียวเป็นยางมะตูม หูติ่งยาวจรดไหล่ ตั้งแต่ฐานจรดเกศเหมือนเจดีย์ เนื้อผงแห้งและมีรูพรุน สีออกเหลืองลำ
แตกลายงาใสเหมือนเม็ดสาคู  มีผงจุดเหมือนผงดอกไม้แห้งบดละเอียดผสม พื้นหลังองค์พระเห็นเหมือน ผงแป้งพุทธคุณ  และผงแป้งสีขาวแห้งอมเหลือง  และจุดผงละเอียดเม็ดสีสมแดง รวมทั้งหินกรวดสีขาวขุ่นเหมือนเมล็ดข้าวสารหักผสมอยู่บางจุด
สมเด็จวัดระฆังยุคต้น พิมพ์หลวงสิทธิการโยธา
พระเครื่อง สมเด็จพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี) ถือเป็นสุดยอดจักรพรรดิของพระเครื่อง
พุทธคุณครอบจักรวาล ทั้งเมตรตามหานิยม อยู่ยงคงกระพัน อำนาจ  แค้วคาดปลอดภัย กับร้ายกลายเป็นดี
บารมี ค้าขาย ขับไล่เสนียดจังไล และถือว่าเป็นที่แสวงหาของผู้นิยมสะสมพระเครื่อง ที่จะมีพระเครืองสักองค์
ไว้ปกป้องคุ้มครองและยึดเหนียวทางใจ ผู้ที่มีพระสมเด็จวัดระฆังไว้ในครอบครองถือว่าเป็นผู้มีบุญวาสนา  จึง  เป็นที่แสวงหาของผู้คนทั้งหลาย....
ท่านสมเด็จพุฒาจารย์ (โต) ท่านได้สร้างพระเครื่องไว้ด้วยกันมากมายหลายพิมพ์ด้วยกัน  แบ่งออกเป็นช่างวังหลวง 3 ท่าน ที่เป็นผู้แกะบล็อกพิมพ์คือ 1. (ยุคต้น) บล็อกพิมพ์ของหลวงสิทธิการ 2. (ยุคกลาง) บล็อกพิมพ์ของหลวงวิจิตร 3. (ยุคปลาย)บล็อกพิมพ์ของหลวงวิจารญ์ และยังมีบล็อกพิมพ์ของช่างชาวบ้านที่ศรัทธาในสมเด็จโตแกะบล็อกพิมพ์ถวาย เรียกกันว่าพิมพ์โบราณ( หรือพิมพ์โยั)... แต่ที่รู้จักกัน คือพิมพ์ของหลวงวิจารณ์ หรือที่ซื้อขายกันในตลาดพระเครื่องทุกวันนี้ เพราะมีการตั้งมาตฐานพิมพ์ของหลวงวิจารณ์เป็นหลัก  พระสมเด็จวัดระฆังยุคต้น(บล็อกพิมพ์ของหลวงสิทธิการ) และบล็อกพิมพ์ของช่างชาวบ้าน เลยไม่มีคนรู้จักและสูญหายไปเพราะถูกตีว่าเป็นพระเก้ จึงขาดการอนุรักษ์รักษาไว้ให้คนรุ่นหลัง...พระสมเด็จวัดระฆัง7ชั้น(อกร่อง หูติ่ง)ก็เป็นอีกพิมพ์หนึ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครเคยเห็น และมีอยู่น้อย เพราะส่วนหนึ่งพระเครื่องได้ชำรุดเสียหายไปตามการเวลา  และบรรดาเซียนพระเครื่องจะไม่รู้จักกัน  และในวงการพระเครื่องจะไม่เล่นพระพิมพ์ของหลวงสิทธิการกัน  ทั้งๆที่พิมพ์ของหลวงสิทธิการสร้างมาก่อนพิมพ์ของหลวงวิจารณ์เสียอีก จริงๆแล้วพระพิมพ์นี้ ท่านสมเด็จโตท่านได้สร้างพระไว้ประมาณปี 2380 ในสมัยรัชกาลที่ 4 สมัยที่ท่านยังไม่ได้รับตำแหน่งสมเด็จ ที่ชาวบ้านเรียกว่าขรัวโต ท่านสมเด็จโตท่านชอบที่จะธุดงค์ไปแสวงหาวิชาการต่างๆ ตามประวัติแล้วท่านสมเด็จโตท่านเกิดเมื่อปี พ.ศ.2331 ในสมัยรัชกาลที่ 1 และท่านได้บวชพระในปี พ.ศ.2350 และได้รับการแต่งตั้งเป็นสมเด็จเมื่อปี พ.ศ.2393 และหลังจากท่านได้รับการแต่งตั้งเป็นสมเด็จแล้ว ตามการบันทึกเคยมีอยู่ว่าท่านได้ไปเยี่ยมญาติที่จังหวัดกำแพงเพรช และมีข่าวว่าได้มีการพบกรุพระเครื่องหลังจากท่านกับมา จึงมีการเริ่มนำพระเครื่องไปบรรจุกรุกันในยุคหลังๆ พระเครื่องพิมพ์7ชั้นนี้เป็นพระเครื่องที่สร้างในยุคต้นจึงมิได้นำบรรจุกรุใดไว้  ส่วนใหญ่ท่านจะนำติดตัวเวลาท่านธุดงค์ไปตามจังหวัดต่างๆ ซึ่งสมัยก่อนท่านจะเดินทาง ทางน้ำโดยการแจวเรือไปและนำพระเครื่องไปแจกชาวบ้านที่มาทำบุญตามลายทางที่ท่านผ่านหรือพักแรม... ต่อมาหลังจากท่านสมเด็จโตท่านมรณะภาพ หลวงปู่ปั้น วัดสะพานสูง ได้นำพระพิมพ์นี้มาสร้างเป็นพระสมเด็จ  หลวงปู่ปั้นที่วงการรู้จักกัน และหลวงปู่ภูก็เช่นเดียวกัน ภายหลังสมเด็จโตท่านมรณะภาพหลวงปู่ภู ได้นำพระพิมพ์นี้มาสร้างเป็นพระสมเด็จ เพื่อหาทุนสร้างพระประธานวัดอินทร์ ที่ท่านสมเด็จโตสร้างค้างไว้ แต่ยังไม่แล้วเส็จ ท่านได้มรณะภาพก่อน... ถ้าพิจราณาดูเนื้อหามวลสาร และธรรมชาติอายุความเก่าแล้ว จะพบว่านี้คือสมเด็จวัดระฆัง ที่หายากที่สุด และถ้าศึกษาพุทธประวัติการสร้างพระเครื่องของสมเด็จโตจะพบว่ามีอยู่จริง...ตามประวัติของสมเด็จโต...พระเครื่องของท่านสมเด็จโตมีคุณค่าทางประวัติศาสตร์  จึงอยากให้ทุกคนช่วยกันอนุรักษ์รักษาไว้ให้ลูกหลานเป็นสมบัติประวัติพระเครื่อง  สมเด็จพุฒาจารย์(โต พรหมรังสี)ให้อยู่คู่แผ่นดินไทย....
     พระองค์นี้คือ สมเด็จวัดระฆัง7ชั้น อกร่อง หูติ่ง พิมพ์หลวงสิทธิการ ซื่งสมเด็จโตเป็นผู้สร้างเมื่อประมาณป๊ 2380 เนื้อหาและมวลสาร ถ้าเอาไปตรวจทางเคมีจะพบว่ามีอายุนานกว่าสมเด็จพิมพ์ใหญ่ พิมพ์ของหลวงวิจารณ์ ที่วงการพระเครื่องเช่าหากันราคาเป็น 10 ล้านเสียอีก และผงพุทธคุณต่างๆ รวมทั้งพลังงาน ซื่งสามารถให้คนที่มีองค์ภูมิ ซื่งวงการหลายคนรู้จักดีว่า สามารถตรวจด้วยการจับพระแล้วจะมีอาการขนลุก...ถื่อได้ว่าเป็นพระที่หายากมากๆและพระเครื่องพิมพ์ของหลวงสิทธิการ ได้สร้างมาก่อนพิมพ์ของหลวงวิจารณ์ แต่เนื่องจากเป็นของหายาก ในวงการพระเครื่อง หรือพวกพุทธพาณิชย์ ไม่มีของจะมาซื้อขายกันจึงไม่มีคนรู้จัก....